Paardrijden zonder faalangst

Hoera! Ze is 16 jaar!

Vandaag wordt mijn grote-kleine dochter 16 jaar!

En zoals vele ouders, mopper ik ook weleens op haar. Zooi die ze achter haar kont laat slingeren, troep die ze niet opruimt, die vieze paardrijschoenen waarmee ze door het huis stapt. O ja, en die stapel wasgoed die zich op haar kamer verzameld, heeft geen pootjes en komt niet vanzelf de wasmand in.

En ik ben super trots op haar. Ze is een super mooie, leuke, prachtige, en (zeer) bijdehandte meid die op school in een debatteer oefening haar klas en de docent erbij, onder tafel redeneert. Dit deed ze ook al toen ze drie was; mij overtuigen dat het he-le-maal niet nodig was dat ze haar yoghurt op at, terwijl ik vond dat het wel opgegeten moest worden.

Het is als paardrijden zonder faalangst.

Grijze muizen

Zowel ik als haar vader waren in onze schooltijd stille types. Grijze muizen, onopvallend. Nauwelijks onze mond op en durven doen, en al zeker niet als ons iets niet zinde. Dan verbeet je dat gewoon en mopperde in de pauze tegen je vriendinnen.

Zo anders is dat bij deze mooie meid van 16. Daarin kent ze geen faalangst. Als ze iets onrechtvaardig vindt of iemand wil overtuigen van haar visie, dan doet ze dat.
Mijn moeder sprak me aan destijds toen ik met mijn drie jarige dochter de yoghurt discussie voerde, dat ik steviger moest zijn en niet over me heen moest laten lopen. Ja, lieve moeder, dat was mijn opvoeding. Nu is het juist noodzakelijk dat kinderen voor zichzelf kunnen opkomen, een discussie durven te voeren. Het is zelfs noodzakelijk nu er veel meer zelfsturing gevraagd wordt.

Die faalangst is van alle tijden. Nog steeds zie ik veel tieners, pubers, adolescenten, volwassenen en ook senioren worstelen met de angst om het niet goed te doen. Mensen die hun wensen inslikken, kwaliteiten laten opdrogen, minder goed presteren als dat ze zouden kunnen. Of gewoon helemaal niet beginnen.
Waarom gebeurt dit? Waarom hebben we zo’n last van de faalangst en blokkeert het ons regelmatig?
We zijn bang dat ‘anderen’ er iets negatiefs van vinden. Of ze vinden er niks van en vullen we zelf in dat ze het vast niet goed vinden. Tsja, en dan komt dat gevoel van afwijzing.

Dit is wat er gebeurd:

1. Je zou het niet goed kunnen doen.
2. Dan kan iemand daar een bedenkelijke mening over hebben.
3. Het risico is dat je je dan afgewezen voelt.
4. Want iemand komt er achter dat je het dus helemaal niet kunt.
5. Dus moet je het eerst perfect kunnen voordat je het laat zien.
6. En dan ook de controle houden over wat de ander gaat doen.
7. Dus maak je keuzes vanuit je faalangst in plaats van vanuit vertrouwen.

Herkenbaar?

Paardrijden zonder faalangst

Dit blog gaat niet over paardrijden, wel over ‘zonder faalangst’. Want hoe fijn is het dat je vrij bent van wat anderen vinden? Je wenselijke prestatie kunt laten zien? Je goede ideeën ook tot leven kunt laten leven?

Een noodzakelijke vraag die je jezelf gaat stellen is:

Heb je feitelijk bewijs dat het zo werkt? Heb je bewijs dat de ander het niet goed vindt? Of is het de perceptie, de interpretatie van signalen die je meent bij de ander te zien, te horen of te voelen waardoor je zelf onzeker wordt?

Vraag jezelf af: welk feitelijk bewijs heb ik dat ik niet goed genoeg ben?

Wil je faalangst tackelen en met meer vertrouwen in het leven staan en keuzes maken? Ik kan je erbij helpen. In het coachprogramma kijken we waar je tegenaan loopt, maken we concreet wat je anders wilt en zetten we stappen naar je doel.

Terug naar mijn mooie dochter; wij gaan vandaag feest vieren. Er staat een mandje met kadoos klaar en ze heeft zelf een prachtige taart gemaakt.
Ik wens je een prachtige dag en probeer deze dag (en alle volgende) vrij te zijn van de mening van anderen. Doe waar je zelf in geloofd.

Deze prachtige foto’s zijn gemaakt door Maureen van den Broek.